Gevaertsdreef 01 stelt de duo-tentoonstelling voor van Jean-Baptist Vandevelde en Yann Freichels.

Als zoon van een schilder is Jean-Baptist Vandevelde (Deinze, 1969) opgegroeid in het atelier van zijn vader. Het kunstenaarschap is een manier van leven voor hem, een natuurlijke staat van zijn. Vandevelde werkt in totale vrijheid. De ongedwongen, naïef aandoende en expressionistische aanpak leidt tot verrassende en ook bevreemdende taferelen. Het werk van Vandevelde is doordrongen van een mysterieuze, zwaarmoedige sfeer.

Yann Freichels studeerde in 2019 af aan de Academie voor Schone Kunsten in Luik. Yann Freichels werkt op groot formaten. Zijn werk wordt geïnspireerd door het dagelijks leven, zijn verleden, de dingen die hij leest en onderzoekt. Hij bewerkt die input net zo lang tot hij het gewenste resultaat heeft bereikt. Zijn aanpak is een weerspiegeling van zijn geschiedenis, aangezien hij afkomstig is uit een streek die tijdens de Tweede Wereldoorlog lange tijd betwist werd tussen België en Duitsland. Hij refereert naar tradities en probeert de herinnering aan bepaalde gebeurtenissen te bewaren.

Deze duo expo is een samenwerking met de academie van Oudenaarde en Philippe Braem van [By’ro]. Tegelijk met de expo in Gevaertsdreef 01 loopt er ook een solo-tentoonstelling van Yann Freichels in de Academie van Oudenaarde

Twist

'Als een slingerbeweging tussen heftig en bedaard – er zijn de gestapelde blokken, vormen en figuren in elkaar gezet, tegen elkaar leunend, als een verzameling ideeën, gedragslijnen bedachtzaam uitgezet – zo te leven, de klaarte; en er is het moeras, een orewoet als van Hadewijch en het niet meer weten, het loslaten, het zich laten zwelgen, de kleuren die in elkaar vloeien, de vormen die verdwijnen. De multipel ‘Twist’ bevat dit alles, 16 jaar werk.’

Johan Velter, 2021

Performance / boekpresentatie / opening tentoonstelling

"Als een cowboy die na een dag reizen een Ennio Moricone-achtig landschap met een haast eindeloos verre horizon aanschouwde, wiens gooien en plooien zich lieten lezen als een Franse tuin die netjes de leegte compartimenteerde door middel van tranen en commercial breaks.” - Karel Thienpont, 2020

Fotografie van het onzichtbare. Wie het kent, herkent het. Tonen en verbergen. Bergen en dalen. Stijgen en remmen.

Dit typeert het werk van Lieven Herreman. In deze tentoonstelling toont hij niet alleen eigen werk maar gaat hij ook een ‘flirt’ aan met Isadora Labarque, en komen ze tot een dialoog.

I’ll keep you postered.

In Oudenaarde opent op 4 september 2020 een solo tentoonstelling van Ellen Pil (° 1982, Maarkedal). In haar geboortestreek is het een debuut dat niet mag worden gemist. De spoorlijn die voor haar geboorte werd stopgezet, was ooit een belangrijke ader om de grote immigratiestroom van Vlaamse arbeiders naar de mijnen in Wallonië te brengen. Zoveel jaar later werd deze omgetoverd tot een wandelpad dat op zijn beurt opnieuw bruusk stopt aan de taalgrens. Opgegroeid met de gevolgen van isolatie en terugval van de regio ontwikkelde Ellen Pil haar aanvoelen voor uitdagingen zoals migratie, nijverheid, arm en rijk. Geworteld in de Vlaamse Ardennen stond deze thuismatch dan ook hoog op haar verlanglijst.

In Gevaertsdreef 01 is de in-situ tentoonstelling 'I'll keep you postered` een onhandig antwoord of een twijfelachtige liefdesbrief naar een overkant, maar bovenal als een huwelijk tussen de 2 gebieden met een beeldenlijst vol goede beginnen. Dankzij het gebruik van lokale verhalen over eenvoudige onderwerpen (in ongebruik geraakte ambachten, taal, voeding, oude symboliek of herkenbare logo’s) maakt ze het mogelijk om in haar werk globale thema’s aan te snijden. Hier, in Gevaertsdreef 01, een vroegere sorteerplek voor textiel bouwt ze aan een toekomstscenario voor groei en verandering.

Ellen Pil opent de tentoonstelling met het sleutelwerk ‘Band Zonder Naam’. De met de hand vervaardigde neon springt meteen in het oog. Het is een verwijzing naar de haard waar vroeger op steenkool werd gekookt en die door zijn warmte de centrale plek van het huis was. De grafische beeldentaal is op een Disney-achtige manier voor iedereen herkenbaar. De haard wordt nu gepresenteerd als sfeervol lichtelement. Opgegroeid met de spreuken van Bond Zonder Naam op de schouw is het werk een knipoog naar elk huis vol levenswijsheden aan welke kant van een grens dan ook.

De indeling van de ruimte van de Gevaertsdreef doet dankbaar dienst als grensgebied. Zowel boven als onder kan je gelijkenissen vinden en dat roept meteen de vraag op aan welke kant je je bevindt. Doorheen de tentoonstelling worden verschillende beelden op canvas presenteerd. Door het linnen te verven met steenkool residue staat het canvas in het spoor van de wevers en de mijnwerkers en kan het als basis dienen voor die beeldenlijst van goede beginnen.

Herkenbare objecten, spreekwoorden en situaties worden samengebracht, uit het dagelijkse leven getransformeerd en verplaatst. Aan de hand van talloze kleine ingrepen wordt het heden met het verleden samengebracht. Vanuit haar eigen achtergrond en door gedreven onderzoek reconstrueert Ellen Pil (fragmenten van) historische feiten en verhalen van hoe een samensmelting tusen heden en verleden zou kunnen zijn om er tenslotte een nieuwe eigen betekenis te geven. De werken zijn bijna reisnotities. Er is geen moraal, enkel een nieuwe grenzenloze toekomst.

Ellen Pil behaalde haar Master in grafische studies aan Sint-Lukas Antwerpen en vervolgde deze opleiding met een Master in schilderkunst aan de Koninklijke Academie Antwerpen. Ondertussen ging ze op zoek naar hoe ze een vertaalslag kon maken van beeldmanipulatie en bewegend beeld en leerde ze zichzelf 3D programma’s aan.

Afwisselend schetsen op papier zowel als digitaal geeft onderwerpen die zijn afgeleid van het alledaagse een nieuwe betekenis. Door het digitaal tekenen, in de reclamewereld gebruikt om dingen ‘echt’ te maken, wordt het schilderen bijna een manier om de ‘onechtheid’ van de digitale perfectie terug leven in te blazen.

Lichtzwart, diepwit

Pil, die een publicatie schreef over deze tentoonstelling, introduceert het zo:

In zijn analyse over hoe we over kleuren praten stelt Ludwig Wittgenstein: “Er is een lichtgevend rood, een lichtgevend blauw, etc., maar geen lichtgevend zwart. Zwart is de donkerste van de kleuren. Men zegt ‘diep zwart’, maar niet ‘diep wit’.” Lichtzwart, diepwit creëert echter ruimte voor een veelheid aan zwarten, los van een stricte logica rond kleurconcepten. Uit het gesprek met Erwin Keustermans: het uitgangspunt is zwart als voorgrond, achtergrond, narratieve of fenomenologische kwaliteit, zwart als oppervlak, zwart als materie. Dat het niet om puur zwart of wall-to-wall zwart gaat wordt ook meteen aangegeven in de titel die klinkt als een foute lectuur van Goethes kleurenleer of Wittgensteins nota’s over kleur. Zwart is een factor die in het œuvre van elk van de deelnemende kunstenaars op een bepaald moment of voor langere periode een plaats krijgt zonder determinerend te zijn voor het werk in zijn geheel. Zwart is niet de focus van de werken, wel een belangrijke kwaliteit. Zonder dit zwart zou het werk niet dezelfde duidelijkheid, expressiviteit, formele of emotionele impact hebben.”

SEMPER FINIS

Gevaertsdreef.01 brengt met “ SEMPER FINIS ” een eerbetoon aan fotograaf Michel Van den Storme die 20 jaar geleden overleed.

En toont voor die gelegenheid een selectie foto’s van zijn kijk op Oudenaarde in de jaren ’90.

Speciaal voor deze tentoonstelling werden 2 edities samengesteld van elk 5 fotoprints met passe-partout in een linnen doos.

- Editie kleur : oplage 20 + 3 AP

- Editie zwart-wit : oplage 30 + 3 AP

Nieuwe schoenen van de kust

Moest de mens zich als een fraaie paradijsvogel nestelen bovenop een berg puree zou er zeker ook worst en een ferme kwak botersaus bij mogen. Hun dampkringen uit Bourgondië rakelen Bridget Riley uit de beerput van ons geheugen.

Het gerecht waarmee Louise Delanghe op de proppen komt stormt in een glas absint en dan op de hete middag ergens erna deint de fantasie uit als een blok aan het been. Zoals de hydra na al dat ander gedoe of dat geintje verderop die het publiek niet zag aankomen.

Vlijtig plaveit het decor zich verder uit door de stadskwartieren van het achterlijk late uur. Baldadige lach echo’s vormen de schrijnen van haar slapende stegen. Rennen is voor de puist in het hol te laat.

Een vinger wurmt zich als een krultang rond haar wortels. Het hol, ja waarin er zeker en vast geen ander belang wordt nagejaagd dan het eigen behang. Met motieven als ruiten van het galjoen bewoond door frivool gemutste matrozen en daar boven blauwe albatrossen die dekken vol schijten in het holst van de smacht.

Met dank aan de patatteneters van V. van Gogh

Matthieu,

18 oktober 2018, Holstraat 13, 9000 Gent